Skromna, wrażliwa, utalentowana, elegancka, emanuje subtelnym pięknem, które przejawia się zarówno w jej poezji, jak i w osobowości. Od naszego pierwszego spotkania w Wiedniu mam właśnie taki obraz Agnieszki, a każde kolejne – w rzeczywistości i wirtualnym świecie – tylko go umacnia. Nasza artystyczna więź nabrała szczególnej głębi podczas wspólnej podróży na Maltę, gdzie rozmowy o sztuce i codziennym życiu splatały się z blaskiem śródziemnomorskiego słońca. Teraz nadszedł czas na kolejny rozdział – już 16 marca 2025 roku Agnieszka zaprezentuje swoją poezję w Londynie, podczas Międzynarodowego Dnia Kobiet w Polskim Ośrodku Społeczno-Kulturalnym. Jako członek Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie mam zaszczyt organizować to niezwykłe wydarzenie i wiem, że poezja Agnieszki poruszy serca słuchaczy. Zapraszam do jej świata – pełnego emocji, piękna i prawdy, które rozkwitają w każdym słowie, jakie zapisuje. Agnieszka Pietruszka – poetka, artystka i pasjonatka sztuki, urodzona 19 października 1972 roku w Kolnie. Mama trzech synów. Wychowała się w malowniczym Lachowie na Podlasiu, gdzie już jako młoda dziewczyna rozwijała swoje artystyczne pasje – śpiewała w chórze i prowadziła pamiętnik, zapisując w nim swoje refleksje. Podróżowanie od zawsze stanowiło istotną część jej życia. W wieku dwudziestu lat wyjechała do Grecji, gdzie spędziła siedem lat, po czym powróciła do rodzinnego Lachowa. Obecnie mieszka i pracuje w Austrii, aktywnie działając na polu artystycznym. Jej przygoda z poezją rozpoczęła się od tworzenia wierszy inspirowanych obrazami Jacka Rozmiarka. Dziś nie tylko pisze, ale także nagrywa krótkie filmy, w których prezentuje zarówno własne utwory, jak i poezję innych twórców. Stworzyła przestrzeń artystyczną Świat Poetów i Artystów, promującą poezję i sztukę. Swoje teksty publikuje na prywatnym profilu na Facebooku, gdzie zyskują one szerokie grono odbiorców. Wiersze poetki drukiem można przeczytać w antologii poetyckiej Płomień nadziei. Anglia, Austria, Hiszpania, Polska, Włochyydanej w 2024 r. pod red. A. Kuchni-Wołosiewicz. Debiutowała podczas Walentynkowej Nocy Poetów w Wiedniu, a następnie wystąpiła na Wiedeńskiej Nocy Poetów, gdzie osobiście recytowała swoje utwory. Kolejnym ważnym wydarzeniem był udział w Polish Art Night, organizowanym przez Date Arte Cafe na Malcie, gdzie zaprezentowała swoją poezję międzynarodowej publiczności. Oprócz działalności literackiej zajmuje się także rękodziełem – tworzy unikalne torebki i dywaniki, które, podobnie jak jej poezja, są wyrazem pasji i artystycznej wrażliwości. Poezja, rękodzieło, media społecznościowe – jak udaje Ci się łączyć te różne formy twórczości? Wszystkie wymienione formy twórczości realizuję w każdej wolnej chwili i z przyjemnością. Gdy coś się naprawdę lubi, zawsze znajdzie się na to czas. Poezja, rękodzieło i media społecznościowe przenikają się nawzajem – inspirują mnie i pozwalają dzielić się swoją pasją z innymi. Dzięki temu twórczość staje się naturalną częścią mojego dnia. Czy pamiętasz moment, w którym napisałaś swój pierwszy wiersz? Co Cię wtedy zainspirowało? Mój pierwszy wiersz napisałam pod wpływem inspiracji obrazem Jacka Rozmiarka, podobnie jak większość moich późniejszych utworów. Tworząc, kierowałam się zarówno wyobraźnią, jak i uczuciem. Tak właśnie zaczęła się moja przygoda z poezją. Twoje rolki na Facebooku – czym kierujesz się przy ich tworzeniu? Chcesz inspirować, wzruszać, skłaniać do refleksji? Moje rolki to przede wszystkim wiersze – zarówno moje, jak i innych poetów. Chcę w ten sposób zachęcać obserwatorów do czytania poezji i skłaniać ich do refleksji. Często otrzymuję miłe wiadomości od osób, które nie udzielają się publicznie, ale doceniają moją twórczość, co jest dla mnie ogromnie motywujące. Jak wygląda Twój proces twórczy? Czy wiersze i rękodzieło powstają spontanicznie, czy masz swoje rytuały twórcze? Odpowiem krótko – w większości wszystko dzieje się spontanicznie, ale zawsze z wielką przyjemnością. Kiedy przychodzi mi do głowy jakiś pomysł, od razu chcę go realizować. Co jest dla Ciebie większym wyzwaniem – znalezienie właściwych słów w poezji czy stworzenie unikalnego wzoru na dywanik lub torebkę? Chodniczki i torebki robię bardziej dla relaksu – przy tym się odprężam, z kolei przy pisaniu wierszy mam większe wyzwanie, np. z doborem odpowiednich słów, ale i to sprawia mi przyjemność. Czy w swoich wierszach i rękodziele przekazujesz osobiste emocje i doświadczenia? A może inspirujesz się światem zewnętrznym? We wszystko, co tworzę, wkładam uczucie. Jeśli chodzi o pisanie wierszy, to w każdym z nich ukryta jest cząstka mnie. Inspiruje mnie również świat zewnętrzny – wykorzystałam kilka historii, które bardzo mnie poruszyły i zainspirowały do napisania wierszy. Czy jest jakiś wiersz, który uważasz za swój najważniejszy? Jeśli tak, to dlaczego? Moim najważniejszym wierszem jest ten poświęcony ku pamięci mojego syna. Jest bardzo krótki, ale za każdym razem, gdy go czytam, mocno mnie porusza. To dla mnie niezwykle osobisty utwór. Ważnym dla mnie wierszem jest także Rozsiewane kłamstwa, inspirowany historią mojej koleżanki, która niesłusznie została publicznie oczerniona. Jej przeżycia bardzo mnie poruszyły, a sam wiersz odniósł duży sukces w mediach społecznościowych – zdobył 567 polubień, 170 udostępnień i osiągnął 90 tysięcy wyświetleń. To największy sukces w mojej krótkiej karierze poetyckiej, którego się nie spodziewałam. Która ze wspomnianych aktywności daje Ci największą satysfakcję? Wszystko, co robię, przynosi mi satysfakcję, ale najbardziej – tworzenie rolek. Jakie są Twoje marzenia i plany na przyszłość? Marzeń mam bardzo dużo, a jeśli chodzi o plany na przyszłość, to na pewno chcę wydać swój pierwszy tomik wierszy. Reszta planów pozostaje jeszcze owiana tajemnicą – wszystko w swoim czasie. Aktywnie działam artystycznie w Wiedniu, a wkrótce wystąpię z moją poezją w Londynie podczas Międzynarodowego Dnia Kobiet, który organizujesz. Dziękuję za zaproszenie. Natomiast we wrześniu natomiast zaprezentuję swoje wiersze w Porto Santo, które jest częścią archipelagu Madery. Dziękuję za rozmowę i do zobaczenia w Londynie. Rozmawiała: Agnieszka Kuchnia-WołosiewiczCzytaj na www.polonia24.uk

Choć Teatr Katharsis w swojej pierwotnej formie już nie działa, jego przesłanie pozostaje żywe. Spektakl „Kim ja jestem”, wystawiany nieprzerwanie od ponad siedmiu lat, wciąż budzi emocje i skłania do refleksji nad najważniejszymi pytaniami życia. Zosatnie on wkrótce wystawiony w  polskiej parafii Sacred Heart of Jesus & St Cuthbert Church w Bedford, gdzie artyści ponownie zaprezentują to niezwykłe widowisko: Sobota, 15 marca 2025 – po Mszy Św. o godz. 19:00 📅 Niedziela, 16 marca 2025 – po Mszach Św. o godz. 9:30, 11:30 i 19:00✨ Wstęp wolny – serdecznie zapraszamy! 📖 Scenariusz i reżyseria: Dorota Górczyńska-Bacik🎼 Muzyka: Remigiusz Juśkiewicz🎭 Obsada: Piotr Gruszecki, Grzegorz Lewandowski, Anna Dowgiert, Wojciech Dowgiert, Ewa Taylor, Ewa Jankowska, Robert Miniewski, Wiktoria Piotrowska oraz Dorota Górczyńska-Bacik. O czym jest spektakl? „Kim ja jestem” to nietypowa interpretacja Pasji – inspirowana jej duchem, ale odmienna zarówno w treści, jak i formie. Spektakl ukazuje odwieczną walkę dobra ze złem, a jego główną postacią jest personifikacja „zła”, które igra z człowiekiem i jego pragnieniem dobra, balansując na granicy sacrum i profanum. Akcja rozgrywa się przy ołtarzu, co potęguje dramaturgię i emocjonalne napięcie. Autorka spektaklu nie tylko wzrusza, ale przede wszystkim skłania widzów do głębszej refleksji nad sobą i znaczeniem świąt kościelnych, które, choć zakorzenione w polskiej tradycji, często tracą swoją duchową głębię. Przedstawienie wywołuje ogromne emocje i nie pozostawia nikogo obojętnym. Jego siłę doceniły również media – spektakl dwukrotnie prezentowano w TVP Polonia. Co dalej? Tegoroczna odsłona „Kim ja jestem” to wyjątkowe wydarzenie – część zespołu, która obecnie mieszka w Polsce, ponownie połączyła siły, by wystąpić dla brytyjskiej Polonii. To jednak dopiero początek – planowane są kolejne występy, tym razem w Polsce. Szczegóły już wkrótce! 📽 Zapraszamy do obejrzenia nagrań z poprzednich spektakli:🎭 Premiera z 2018 roku – Polska Parafia w Dunstable: Obejrzyj na YouTube🎭 Występ w Parafii Św. Alberta w Busku-Zdroju (z udziałem scholi Albertowe Słoneczka): Obejrzyj na YouTube    Czytaj na www.polonia24.uk

Nasza znajomość rozpoczęła się w czerwcu 2024 roku, podczas spotkania sympatyków „Remizy” – audycji muzyczno-kulturalnej Remiego Juśkiewicza. Wydarzenie, zorganizowane przez Beatę Szymańską i jej męża Marka w Skelmersdale pod Liverpoolem, odbyło się w wyjątkowej atmosferze. Pięknie udekorowana sala nawiązywała do tradycji świętojańskich, a w jej wnętrzu moim oczom ukazała się prawdziwa galeria – morze obrazów, jeśli nie wręcz ocean… Pejzaże, martwa natura, barwne kompozycje – każdy z nich niósł w sobie niezwykłą energię i wrażliwość autorki. Jednak to nie tylko jej sztuka mnie urzekła. Od samej malarki biło ciepło, skromność i niezwykła pasja do tworzenia. Zapamiętałam ją również z innego, bardzo osobistego powodu – dedykacji, którą wpisała na odwrocie podarowanego mi obrazu. Słowa te towarzyszą mi do dziś, a ich treść można odczytać na zdjęciu załączonym do wywiadu… Svetlana Maksimova - jest profesjonalną artystką i art-pedagogiem z ponad 15-letnim doświadczeniem w nauczaniu. Posiada wykżtałcenie wyższe artystyczne, ukończone w 2008 roku na kursie malarskim prowadzonym przez członka Związku Artystów Plastyków Rosji, A.P. Pawluczyka, oraz pedagogiczne, uzyskane w 2017 roku ze specjalnością „Edukacja i pedagogika. Edukacja dodatkowa”. W 2017 roku ukończyła kurs ikonografii w Parafii Świętego Szczepana w Warszawie, a w 2022 roku odbyła profesjonalne szkolenie z zakresu art-pedagogiki i technologii art-terapeutycznych. Pracowała jako nauczycielka rysunku i plastyki w szkole państwowej. W latach 2009–2017 była założycielką i kierowniczką prywatnej pracowni malarskiej „Wesołe Kolory” dla dzieci i dorosłych w Kaliningradzie. W 2018 roku studio zmieniło nazwę na „Rysujemy Razem” i do dziś działa pod tą marką. Od 2017 roku prowadzi również lekcje online, a w 2024 roku założyła własną szkołę internetową „LightMax”. W latach 2017–2020 pracowała jako nauczycielka w prywatnych, rosyjskojęzycznych szkołach „BrainBoost” i „LittleMaster” w Warszawie, a w latach 2020–2021 w prywatnej szkole „Słoneczko” w Warrington (Wielka Brytania). Jej prace (malarstwo olejne, akwarela, akryl) były prezentowane w międzynarodowych galeriach sztuki, muzeach i przestrzeniach artystycznych. Sama organizuje również wydarzenia artystyczne i wystawy. Regularnie zachęca swoich uczniów do udziału w konkursach i wystawach, gdzie zdobywają liczne nagrody i wyróżnienia.  Co skłoniło Cię do zostania malarką? Już w dzieciństwie zainteresowałam się malowaniem. Stało się ono pasją mojego życia. Ukończyłam kurs malarski, aby poznać różne techniki i być dobrą w tym, co robię, czyli w malowaniu. Jakie techniki malarskie są Ci najbliższe? Tworzę w różnych technikach, jednak najbliższe mojemu sercu jest malarstwo olejne. Cenię je za głębię kolorów, bogactwo faktur i możliwość stopniowego budowania kompozycji, co pozwala na precyzyjne oddanie emocji i nastroju. Jak wygląda Twój proces twórczy – od pomysłu do ukończenia obrazu? Proces twórczy jest dla mnie dynamicznym i nieprzewidywalnym doświadczeniem. Czasem inspiracja prowadzi mnie do ukończenia obrazu w ciągu kilku dni, innym razem proces ten rozciąga się na tygodnie, a nawet miesiące. Kluczowym momentem jest impuls twórczy – gdy odczuwam wewnętrzny przymus tworzenia, niemal fizyczną potrzebę sięgnięcia po pędzel. To właśnie wtedy wiem, że obraz musi powstać. Co najbardziej inspiruje Cię w codziennym życiu do tworzenia? Inspiruje mnie dosłownie wszystko. Wychodzę na balkon, widzę cudowny widok i wiem już, że go utrwalę na moim obrazie. Spaceruję lasem, a ścieżka, która wije się przede mną, od razu przekłada się na wizję nowego dzieła. Czy przeprowadzka do Wielkiej Brytanii miała wpływ na Twoje dzieła? Zdecydowanie tak. Wyjazd do Somerset otworzył przede mną nowe przestrzenie artystyczne – surowe krajobrazy, zmienna aura i historia tego miejsca stały się źródłem inspiracji, które wciąż we mnie rezonuje. Teraz z niecierpliwością czekam na podróż do Szkocji, która – zwłaszcza po zetknięciu się z twórczością Burnsa – rozpaliła moją wyobraźnię. Marzę o tym, by zanurzyć się w ciszy Highlands, poczuć magię tych dzikich przestrzeni i pozwolić, by przeniknęła ona do moich obrazów. Jestem przekonana, że ta podróż stanie się nie tylko artystycznym wyzwaniem, ale też duchowym przeżyciem, które wzbogaci moje malarstwo.. Twój ulubiony motyw malarski... Moim ulubionym motywem są kwiaty, a w szczególności piwonie. Jakie wyzwania napotykasz, ucząc innych sztuki? Już sama nauka dzieci jest ogromnym wyzwaniem. Przygotowanie programu, który jak najlepiej zapozna je z malarstwem i technikami, to ciężka i wymagająca praca, ale bardzo wdzięczna. Kiedy widzę jej efekty, czuję ogromną satysfakcję. Udział moich uczniów w międzynarodowych konkursach jest dla mnie nagrodą i inspiracją do dalszej pracy z młodzieżą. Zeszłoroczny finał konkursu „Być Polakiem”, którego zwieńczeniem było rozdanie nagród na Zamku Królewskim w Warszawie pod patronatem Sejmu, Senatu i Ministra Spraw Zagranicznych Polski, był dla mnie właśnie takim spełnieniem i nagrodą za trud włożony w naukę. Jakie są różnice między nauką stacjonarną a online? Jedyna różnica między zajęciami stacjonarnymi a online jest taka, że w klasie mogę osobiście obcować z dziećmi, a online jesteśmy jednak oddzieleni od siebie „szkiełkiem”. Obydwie formy nauczania są dla mnie jednakowo pasjonujące i ciekawe. Czy któraś z Twoich wystaw była dla Ciebie szczególnie ważna? Każda wystawa jest dla mnie bardzo ważna. Zawsze z niepokojem czekam na odbiór moich prac przez odwiedzających. Wszystkie są istotne, ale ta ostatnia… jest najważniejsza. Właśnie trwa wystawa moich prac w Manchesterze – Art Beyond Boundaries, odbywająca się w The Old Parsonage w Manchesterze.https://www.didsburyparsonagetrust.org.uk/ Czy masz ulubionego malarza lub artystyczny wzór? Ulubionym i najbardziej inspirującym mnie malarzem jest impresjonista Leonid Afremow, a także Van Gogh i Monet. Jakie są Twoje malarskie plany na przyszłość? W tej chwili poznaję nowe techniki malarskie, które właśnie do mnie dotarły. Malowanie markerami ogromnie mnie zainteresowało i mam nadzieję, że zainspiruje mnie do stworzenia nowego dzieła. Są to specjalne markery – jedne akwarelowe, drugie akrylowe. W mojej głowie zarysowuje się plan na namalowanie dużego obrazu farbami olejnymi. A bardziej odległą perspektywą jest spotkanie z Tobą na Malcie. Ja również chciałabym spotkać się z Tobą ponownie na Malcie w m.in artystycznych okolicznościach. Dziękuję za rozmowę.  Rozmawiała: Agnieszka Kuchnia-WołosiewiczCzytaj na www.polonia24.uk

Pierwsza wieczerza Burnsa odbyła się w Liverpoolu dwa lata temu na wzór krakowskiego wydarzenia organizowanego od lat w Piwnicy pod Baranami. Pomysłodawcami i autorami projektu są Magdalena i Sergiusz Pinkwartowie. W tym roku zaprosili oni do współorganizacji Beatę  (Beti Czyta - promotorkę literatury) i Marka Szymańskich. To właśnie ta czwórka, wraz z właścicielami restauracji „U Bercika Liverpool”, ,25 stycznia 2025 roku powołała do życia wyjątkowe spotkanie, które połączyło polską i szkocką kulturę, oferując uczestnikom niezapomnianą podróż przez poezję, muzykę i tradycyjne smaki. Wieczór stał się hołdem dla Roberta Burnsa, jednego z najwybitniejszych szkockich poetów, którego twórczość rozbrzmiała tego dnia zarówno w oryginale, jak i w polskich przekładach. Burns, urodzony w 1759 roku, zyskał miano narodowego poety Szkocji dzięki swoim niezliczonym wierszom i pieśniom, z których najbardziej znane to „Auld Lang Syne” oraz „Address to a Haggis”. Jego wiersze, pełne humoru, nostalgii i miłości do szkockiej tradycji, stały się integralną częścią Wieczerzy Burnsa w Liverpoolu. Wiersze Burnsa recytowali wyjątkowi goście. Konsul RP w Manchesterze, Radosław Gromski, z pasją przedstawił „Ma Miłość Jest Jak Róży Krew”, a Adam Nazarczyk, prawdziwy góral z Liverpoolu, wykonał „Me Serce Jest w Górach” w góralskiej gwarze. Niezwykłe „Address to a Haggis” wygłosił Sergiusz Pinkwart, a wyjątkowy „Toast to the Lassies” wznosił Tomek Zwegrodzki z Krainy Baśni, wspólnie z Wiolettą Zakrzewską, reprezentującą Radio Polonia FM. Dodatkowo, Marek Szymański wyrecytował „Selkirk Grace” w oryginalnym dialekcie lallans. Goście mieli również okazję skosztować tradycyjnego szkockiego haggisa, który przygotowali szefowie kuchni restauracji „U Bercika Liverpool” z oryginalnych składników sprowadzonych specjalnie z Szkocji. Uczta kulinarna była dopełniona przez szlachetne whisky oraz wyjątkową oprawę muzyczną, którą zapewnili Sergiusz Pinkwart (skrzypce), Joanna Jóźwiak (skrzypce) oraz Jan Kojder (wiolonczela). Trio smyczkowe stworzyło magiczną atmosferę, przenosząc uczestników w świat szkockiej kultury. Spotkanie upłynęło w atmosferze wzruszeń, śmiechu i poczucia wspólnoty. Dodatkowym akcentem były tradycyjne szkockie kilty, w które ubrali się organizatorzy. To wydarzenie stało się doskonałą okazją do spotkania rodaków na emigracji, zapoznania się z bogatymi szkockimi tradycjami oraz zanurzenia się w literaturze, która łączy narody. Każdy z uczestników otrzymał pamiątkową kartkę z podobizną Burnsa, wypisaną ręcznie przez Beatę Szymańską, a także czekoladowe monety, w nawiązaniu do biografii poety, który pracował jako poborca podatkowy. „Przyznam, że tak duże zainteresowanie publiczności było dla nas zaskoczeniem, bo wejściówki wyprzedały się bardzo szybko” – mówi Magdalena Pinkwart z Klubu Roberta Burnsa w Liverpoolu, „Brave Hearts”. „Wieczór był bardzo udany. Spędziliśmy czas w swobodnej i radosnej atmosferze, kosztując pysznych potraw przygotowanych z tej okazji, a także zasłuchując się w poezję, która zaskakiwała subtelnością, mądrością, ale też żartobliwym tonem” – dodaje Beata Szymańska. Wieczerza Burnsa w Liverpoolu stała się niezapomnianym przeżyciem, które z pewnością na stałe zapisze się w kalendarzu kulturalnym miasta. Już teraz z niecierpliwością czekamy na kolejną edycję tego wspaniałego wydarzenia, które połączyło dwie kultury i serca uczestników. autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz fotografie: Anna Korzeniewska-Kojder dwie fotografie upominków: Beata SzymańskaCzytaj na www.polonia24.uk